Merhaba ji wer canikû camêrno. Weke hun zanin nivîsê min pirayî jiyana rojane û mizah ye. Ji ber erdheja qewimî min navber da nivîsên xwe. Di ve trajediyê de him ji lisana min nedihat û him jî nivîsê humor ne rast bû. Û hun bawer bikin hîn jî ji lisana min nayê. Jixwe residence nivîsa min jî, wê ne bi esprili. Wê li ser erdhejê be.
Belê, dibistan du hefteyan ketibû betlaneyê. Panzdeh rojan em bi kêfa xwe bûn. Razanû hisyarbûn me kengî bixwasta. Roja şeşê sibatê dibistan destpê bitkisi. Roj bu pencê sibatê. Ez jî li gundê xwe bûm. Divê serê sibê ez hisyar bibûma û bicuma dibistanê. Ji ber ku ez fêrî derengrazanê bibûm xew nediket çavên min. Strêsa ku emê dest bi kar bikin jî hebû. Û baranek dibariya hew dibû. Min digo ka di vê sarû başkent de emê çawa herin karda. Û abode ji min ra dibû bar û ez di nava cîhê xwe da diqilqilîm.
Êdî bibû serê sibê lê ez ranezabûm. Hingî ez ji taqet ketibûm to skin ez xulmaş bibûm. Çavên min girtî min dît ku ez dihejim. Min go ez paldayî çawa gêj sole. Bi min eceb hududu. Min çavên xwe vekir lê min hîn rewş fam nekiribû. Piştî ku bû qirç qirça dîwar û alavên hindur ez li xwe hay bûm. Lê ez ji nav cîhê xwe ranebûm. Ji ber Mêrdîn ne di herema erdhejê de ye, min go wê sivik be û wê derbas be. Tiştên di hishê min de ew bû.
Min digo, de wê xelas bibe de wê xelas bibe, lê him nesekinî û him jî her ku çû hejandina me zêde bû. Hew min dî istikrar diya min ji hewşê tê. Dik wê xwe avêtibû derva malê û bangî me. Bawer im ne ji diya min ba, ez ji nav cîhê xwe ranedibûm. Ez rabûmû çûme derva cem wê. Diya min pir tirsiya bû. Û ji re go; kuro deprem çêbû. Weke hêlanê erd diheje, ma qey hun bixwe nahesin.
Ji bo tirsa xwe ji ser xwe bavêje min jê ra go, temam dayê ise Mêrdîn ne di herama zelzelê ye. Baran jî tê bê qey ezman qul bibû. Xwişka min ji diya min ra go bise ez ji ter ra betaniyekê binim. She diy min qêriyaû go nekeve hundir. Lê me jê ra betani ani. Cîranan jî xwe avêtibûn derva. İstikrar İnsanlar li gund beav dibû. Em çend deqeyan li derva sekinîn. Ji ber ku baran û serma bû min go ka em têkevin hundir. Lê diya min bi tirs bû. Min giderse netirs qediya çû. Piştî ku em ketin hundir diya min go, gelo konut zelzele li ku çê bû. Min ji diya xwe ra git; dayê, ku Mêrdîn mesken qas hejiya be cîhê ku lê çê bûye kevir li ser kêvir nemayî. Em ketin tatêla xwişk û birayên xwe û meriv û dostên xwe. Ez ji hêlekê bi telê li wan other û ji hêlekê my twîtterê nûçeya disopîn.
Axir xwişkû biraû meriv Dost silamet bûn. Lê hîn me fam nekiribû bê navenda erdhejê li kû yî. Hema ji her bajarî digotin erdhej çêbû ye. Piştî nûçeyên fermî, em fêr bûn ku navenda erdhejê Antakya û Meraş e. Min go em li bir Antakya li bir. Ger em li vir evqas hejiya bin… Diya min gotina min birî û git; wey wax, çima tu nabêjî mala xelkê xera bû. Xwişkû birayên minî li navçeya Qoserê di apartman dijiyan berê xwe benden û nefret gund. Yeni cilt yok. Ji gundê me ki di apartmenta dijiyan berê xwe dane gund. Qederekî dirêj gira erebeyan bû. Malbata min û zarokên xwe pir tirsiyabûn. Dikmek tiştên di sere wan da hatibû qalû digotin ya star. Xaniyên gund ji ber ku hew qatek bû ewle bû. Lê ji ber tiştên jiyabûn êdî ji siya xwe ditirsiyan û hema deng ji binê nigên me jî bihata digotin zelzele çêbû.
Belê, me ewil reis nizanîbû bê rewşçi ye. Lê pistti bi çend saeta me dît ku bê çi bobelatek mezin çê bûye. Me tiştê wiha ne ditibû û me ne bîhîstibû. Bo alîkariyê min dixwast ku herim cîhê erdhej lê çê bûye. Lê ji xwe mala menî gund bibû cîhê alîkariyê. Tevî zarokan em bîst kes di malên me yî gund dijiyan. Her çiqas navenda erdhejê ne li bajarê me bû jî bi dehan însanên me yî bo kar li Xetay, Meraş û Semsurê bûn jiyana xwe ji dest. Em bo sersaxiyê wer li şîna bûn.
Piştî deh rojan xwişkû birayên min belav bûn û çûn malên xwe. Birayêkî minî ku ew û zarokên xwe li Amedê dijiyan bi erebeyê min wan teşe Amedê. Ez shevekê li ba wan mam. Belê, wexta ku erdhej qewimî ez zêde netirsiyam. Lê gava min li Amedê apartmentê di ser hev du da bibû nanik dît, û ez wê sheve di apartmentê razam saw min girt. Ew gotina ku basma, dîtin û gotin nabe yek nefret bira min. Çawa li min bu sibe nizanim. Gava ku ezê vegeriyama Mêrdîn min ji birayê xwe re go; ka hûnê bi vê tirsê çawa li vir bimînin. Ka werin disa em herin gund. Lê ji ber kar û barên xwe nikaribûn bihatina.
Min her gav ji malbata xwe ra û ji friendû hevalên xwe ra digo, gund ji bajaran xweştir e. Lê wan qerfên xwe dikmek û digotin ma çi li gund heyî. Piştî erdhejê hatin ser gotina min. Êdî herkes cîh li gün obur û hin kes jî xaniyan lê dik. Lê xwezî ne ji bo tirsa erdhejê bûya. Xwezî me ew bobelat nejiya ba. Bi erdhejê em serûbin bûn. Xwedê carek din nine serê me.
